Categorie: Opinie

Ons pleidooi om de Duitse maglev kennis voor de toekomst door te geven aan de jeugd. Voordracht gehouden in het Duits tijdens de Maglev bijeenkomst in Duitsland op 24 mei 2014.

Met het afsluiten van de testfase, meer dan 20 jaar na de commerciële toelating van de techniek, moet de toepassingsfase zeker doorgezet worden. Dit omdat het nut van de succesvolle ontwikkeling van de magneetzweeftrein, wereldwijd als grootse prestatie gezien, eindelijk ten gunste van het volk moet komen.

Het verlies van een Duits kroonjuweel genaamd Transrapid

Geachte Maglev vrienden,

Nu is de testbaan in Lathen gesloten. Als de Gesellschaft zur Förderung der Magnetschwebetechnologie (Transrapid) e.V. ook gaat stoppen dan wordt de Transrapid ook bijna geschiedenis. Een geschiedenis vol hindernissen, onbegrip en kortzichtigheid bij de besluitnemers en een organisatie die niet in staat was om de magneettrein aan het Duitse volk te verkopen.

Dit gegeven maakt dat wij van Stichting Freedom of Mobility ons erg boos maken en we met ongeloof zitten te kijken naar de ontwikkelingen van de Transrapid. Vooral omdat Duitsland met een Magneettrein een kroonjuweel heeft dat zijn nut kan bewijzen in Duitsland, Nederland en de rest van Europa en de wereld.

Eén van de sterke argumenten tegen de magneettrein was dat het te duur is. Maar als een project veel geld kost wil niet zeggen dat het te duur is. Dat kun je helemaal niet zeggen als je niet kijkt wat het oplevert!

Als we kijken naar de plannen van de lijn München centraal station naar de luchthaven München dan vallen ons een paar dingen op.
• In het plan lijkt deze magneetlijn een geïsoleerde lijn met een begin en eindpunt.
• De overige systemen van ICE, intercity en stoptreinen zouden dan gelijk blijven.
• De autowegen blijven hetzelfde.
Met andere woorden, je voegt een modaliteit toe aan het geheel waarbij je kan afvragen wat dan de toegevoegde waarde is naast al het bestaande aanbod van transport. Door het zo te presenteren kon iedereen zeggen dat het te duur is.

Als echter het plan anders gepresenteerd was dan zou het anders uit kunnen pakken in het voordeel van de magneettrein en van Duitsland. Dat is het betoog van de visie van Stichting Freedom of Mobility. Wij van Stichting Freedom of Mobility willen de Transrapid heel graag introduceren in Nederland. In Nederland wil de stichting een netwerk van 9 Magneetbanen die alle intercitystations en luchthavens met elkaar verbindt.

Als wij van Stichting Freedom of Mobility kijken naar de plannen van de München Transrapid dan vinden wij de plannen ook niet sterk. Dat betekent niet dat de Magneettrein maar niet aangelegd moet worden. In tegendeel. De lijn had allang aangelegd moeten zijn. Echter de lijn had een startpunt moeten zijn voor een groter geheel. De lijn als onderdeel van een netwerk dat alle intercitystations en luchthavens in heel Duitsland met elkaar en Europa verbindt. De Transrapid zal uiteindelijk de ICE, Intercity per spoor, binnenlandse vliegverkeer en de auto op de lange afstanden vervangen. Het is dus geen modaliteit erbij, maar een vervanger van bestaande modaliteiten.

Ook Duitsland heeft te maken met dezelfde vraagstukken als Nederland waar wel een antwoord op gevonden moet worden. Het brand- en grondstofvraagstuk, files, verontreiniging, ziektekosten, 9 miljard mensen op ruimteschip Aarde. Meer mensen die welvarender worden door opkomende economieën en krimp van het aantal mensen in Europa zal een verdere druk op onze welvaart en welzijn geven. Daarbij heeft Duitsland een aandachtpunt dat de infrastructuur van spoorwegen en autobanen groot onderhoud nodig hebben om bij te blijven.

De eerder genoemde vraagstukken zullen invloed hebben op de welvaart en welzijn van Duitsland. Eén onderwerp is de manier van verplaatsen. De identiteit van Duitsland is mede bepaald door een zeer sterke auto industrie en de autobaan. Door de vraagstukken komt de auto-industrie in Duitsland, maar ook in andere delen van de wereld onder druk te staan. De auto zal voor veel mensen veel duurder gaan worden. De intelligente auto of elektrische auto zal geen antwoord zijn op bovengenoemde vraagstukken. Dat betekent dat ook Duitsland zal moeten accepteren dat we ons anders moeten gaan verplaatsen dan alleen met de auto.

Gelukkig heeft Duitsland niet alleen kennis van de auto maar is één van de landen op deze wereld die kennis heeft van de magneettreintechniek. De spoorwegen kunnen wel antwoord geven op bovenstaande antwoorden doordat je met minder grondstoffen en duurzame brandstoffen zoals wind en zonne-energie meer mensen over zowel korte als lange afstanden kan vervoeren. Een kleine auto en fiets wel of niet gedeeld zijn voor de korte afstanden en verzorgen het deur tot deur vervoer.

Natuurlijk kan Duitsland kiezen voor het Franse systeem van hogesnelheidstreinen, maar ook een hogesnelheidstrein heeft eigen infrastructuur nodig wil het de snelheid van 300 km/uur halen. Dit kan in Duitsland alleen tussen Keulen-Frankfurt en Nürnberg–Ingolstadt.

Duitsland moet toch investeren om zijn infrastructuur weer te verbeteren, doe het dan meteen goed! Door je eigen magneettrein aan te vallen zorg je ervoor dat Frankrijk met 10-1 voor staat ten opzichte van Duitsland. Dat Frankrijk voor staat met zijn hogesnelheidstrein en zich heeft kunnen profileren in Europa en de rest van de wereld is niet omdat Frankrijk zo goed is. Nee, het is omdat Duitsland steeds in eigen doel schiet door zijn eigen magneettrein aan te vallen. De magneettrein is ten opzichte van de conventionele intercity en hogesnelheidstrein veruit superieur.

Door de lijn München centraal station naar de luchthaven aan te leggen kon de lijn ook als voorbeeld dienen voor Nederland, Europa en de wereld. Want de wereld heeft Maglev heel hard nodig. Duitsland kan met zijn kennis heel veel verdienen. Niet alleen financieel, maar ook in het verbeteren van ruimteschip Aarde.

Door Transrapid naar het museum te verwijzen verliest Duitsland een kroonjuweel waarmee Duitsland zich in de toekomst kan blijven profileren voor de eigen welvaart en welzijn en die van andere mensen in Europa en de rest van de wereld door minder files, minder luchtverontreiniging, betere bereikbaarheid. En daarmee mensen met elkaar verbindt. Ook in de toekomst.

Deze zomer was ik in Zwitserland. Een land net zo klein als Nederland, maar met de helft minder inwoners. Schoon, efficient, rechtvaardig. Met een eigen industrie. Net als hun OV systeem met de kwaliteit van een zwitsers uurwerk. Zelfs stokoude treinen trekken probleemloos de toeristen via imposante bouwwerken door de bergen.

De Zwitsers lijken terecht trots op hun land, overal hangt de nationale vlag. Een klein land dat zich niet liet meeslepen door de angst dat alleen grote landen succes kunnen hebben. Geen fantasieloze euro’s maar mooie eigen bankbiljetten en echte munten. Een van de rijkste landen ter wereld.

De TV uitzending van Andere Tijden op 22 september ging over het bedrijf Werkspoor. De vergelijking van Zwitserland met het Nederland van nog niet eens zo lang geleden was snel gemaakt. Het kleine Nederland had een sterke munt, was beroemd om de strijd tegen het water, de handelsgeest en een eigen industrie van wereldwijde naam en faam.

De polygoonjournaals van toen toonden nationale trots. Onze spoorwegen waren vooruitstrevend, Nederland nam in 1958 als eerste naoorlogse land afscheid van de stoomtrein. Vervangen door moderne elektrische treinen van Werkspoor, toen Europa’s grootste treinenfabrikant. Oerdegelijk spul, werkt zelfs 60 jaar later nog prima. Geen wonder dat Werkspoor de Zwitserse TEE treinen mocht meebouwen.

Er was genoeg om trots op te zijn. Fokker, ooit wereld’s grootste vliegtuigfabrikant, perfectioneerde het bouwen van verlijmde vliegtuigen. Die nu nog vliegen. Philips Natlab deed de ene na de andere uitvinding. Daf ontwikkelde het slimme pookje. Rijkswaterstaat bouwde de Deltawerken. Zeeland had de langste brug. Rotterdam de modernste metro. Iedereen kent Rembrandt en van Gogh. En de laatste serie guldenbiljetten waren prachtige kleurige kunstwerken.

Hoe anders is het nu. Nederland ging nadien voor de financiële sector. De overheid kiest korte- ipv langetermijnoplossingen, bespaart op dure staatssactiviteiten onder het mom van vrije marktwerking. Gevolg? Van nijverig spaarvolk naar leencultuur met huizenbubbel. Werkspoor, Fokker zijn niet meer. Philips is gemarginaliseerd. De oude NS in stukken gehakt. OV dat ook in de grote steden niet meer vroeg rijdt.

Al vervoeren de NS tegenwoordig wel meer reizigers, in meer treinen. Maar op een vol spoorwegnet gaat het eerder mis. En begrip en trots zijn weg. Dus de NS wordt bespot. Om de 10-15% verstoringen. Om treinen zonder WC. Of juist met WC, die dan weer niet (snel) mogen rijden. Om gebrek aan ambitie.

Een gebrek mede gevoed door de houding van de overheid. Waar korte-termijn besparing zelfs kerntaken raakt. Zodat ingenieurs van Rijkswaterstaat zelf bij de regering moesten aandringen om nu eens het onderhoud aan de Deltawerken uit te mogen voeren.

Grote (rijks)projecten lopen tegenwoordig moeizaam. Betuweroute, Fyra of Noord-Zuidlijn, de media meet elke tegenslag breed uit. Burgers stellen eigen- boven algemeen belang. Geen wonder dat de politiek risico’s vermijdt via de schijnzekerheid van rapportcijfertjes. Helaas is innoveren juist risico nemen.

Je kunt immers niet alles vooraf in een kosten/baten analyse vertalen. Dijken, scholen, natuur, gezondheidszorg, politie, leger en het bestuur zelf leveren allemaal geen geld op. Duur? Ja. Maar zonder dijken bestond Nederland niet eens. Zo ook infrastructuur, energie en OV. Nutsvoorzieningen te belangrijk om te missen.

De Zwitsers weten dat ook. Zij hebben het echter niet over kosten, maar investeringen. En juist omdat uitvoering zo duur is, gooien ze geen geld over de balk aan korte termijn ‘besparingen’. Hun plannen passen binnen een langetermijn visie. En ze gaan ervoor. Door bergen heen, als het moet. Maakt ze alleen maar trotser.

Nederland heeft geen bergen. Behalve zelf opgeworpen papierbergen waarin ambitie vastloopt. Laten we die maar weer snel afbouwen. Heeft de overheid eindelijk ook eens geld voor alle innovatieplannen. En kunnen we trots zijn op wat we nog kunnen.